Spektakl misterny i delikatny niczym weneckie koronki tkane rękami jego bohaterek, a jednocześnie pełen temperamentu i humoru, tętniący życiem jak wenecki karnawał w czasach Carla Goldoniego – zachwycali się krytycy i widzowie po premierze w Teatrze Współczesnym w Warszawie w czerwcu 1993 r. Widowisko jest telewizyjną wersją przedstawienia zrealizowanego przez Macieja Englerta w dwusetną rocznicę śmierci autora. Napisana w 1762 r. sztuka należy do najlepszych komedii Goldoniego (1707–1793), choć jest rzadziej grywana niż np. „Sługa dwóch panów”.

Włoski komediopisarz, syn weneckiego lekarza, prawnik z zawodu, miał w dorobku ponad 200 sztuk przeznaczonych dla teatrów włoskich i francuskich. Nie wszystkie były arcydziełami, ale przecież nie przypadkiem Goldoni jest nazywany odnowicielem rodzimego teatru – czerpiąc bowiem inspiracje z tradycji commedii dell'arte, przełamał schematyzm scenariuszy, przywrócił rangę tekstowi literackiemu, odżegnał się od typowości i umowności postaci, dodatkowo odrealnionych poprzez maski i kostium.

Finezyjna i widowiskowa komedia przywodzi na myśl płótna włoskich mistrzów, jak Canaletto (a właściwie obaj malarze znani pod tym nazwiskiem) czy Francesco Guardi. Skojarzenia malarskie nasuwają się już od pierwszych scen. W małym, portowym miasteczku budzi się dzień – z mroku wyłaniają się kontury ulic, domów, żagli na horyzoncie. Na ulicy rozsiadają się kumoszki z Chioggi. Ruchliwe dłonie splatają koronki, a języki też pracują bez przerwy. Pod nieobecność mężczyzn, którzy wypłynęli w morze, żony, narzeczone, matki i siostry rybaków plotkują, dowcipkują, wymyślają intrygi. Kłócą się o narzeczonych, o przymioty własnej urody i charakteru. Wracający z połowu mężczyźni zapalczywie włączają się w babskie swary.

Zwaśnionych próbuje godzić przybyły z Wenecji koadiutor Isidoro, mając do pomocy groźnego woźnego sądowego. Życzliwa ingerencja przedstawiciela władzy prowadzi ku szczęśliwemu zakończeniu bójki wznieconej przez zazdrość, podsycanej kobiecymi plotkami. Na ślubnym kobiercu stają trzy pary, a ogólne pojednanie kładzie kres awanturze właściwie o nic.

Autor: Carlo Goldoni
Przekład: Jerzy Jędrzejewicz
Reżyseria: Maciej Englert  
Realizacja TV: Jacek Witkowski
Opracowanie muzyczne: Irena Kluk-Drozdowska
Choreografia: Wanda Szczuka
Scenografia: Marcin Stajewski